İçeriğe geç

Başa Çıkma Mekanizmaları

Kırılmaz Ruh: Nichole'un Huntington Hastalığı ile Yolculuğu

Tonya

Giriş:

Dayanıklılığın çoğu zaman zorluklara galip geldiği bir dünyada Nichole'un hikayesi, yılmaz insan ruhunun bir kanıtı olarak duruyor. 2020'de Huntington hastalığı teşhisi konulan Nichole, yolculuğunda sayısız zorlukla karşılaştı. Ancak, sarsılmaz kararlılığı ve yaşama tutkusu çevresindekilere ilham vermeye devam ediyor. Bu makale Nichole'un kişisel yolculuğuna ışık tutarak deneyimlerini, karşılaştığı engelleri ve sanatının derin etkisini ele alıyor.

Sevgi ve Dirençle Dolu Bir Yaşam:

Nichole'un yolculuğu 1973 yılında sevgi dolu bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelmesiyle başladı. Dört erkek ve bir kız kardeşle birlikte büyüyen Nichole, daha sonra Huntington hastalığına karşı verdiği savaşta kendisine güç kaynağı olacak kardeşlik bağlarını deneyimledi. Springdale, Arkansas'ta ikamet eden annesi, Nichole'un yaşamı boyunca sürekli bir sevgi ve destek kaynağı olmuştur.

Yeniden Tanımlanan Bir Hayat:

Nichole, 2005 yılında sevgili kocası Scott ile yemin ederek yeni bir sayfa açtı. Birlikte sevgi ve kahkaha dolu bir hayat kurdular. Nichole'un Dallas, Teksas'ta usta bir çerçeveci olarak becerileri, değerli sanat eserlerine hayat vermesine ve başkalarının takdir etmesi için güzelliklerini geri kazanmasına izin verdi. Özverisi ve işçiliği ona sektörde bir ün kazandırdı ve dokunduğu her parçada silinmez bir iz bıraktı.

Öngörülemeyen Zorluk:

2020 yılında Huntington hastalığı teşhisi konduğunda Nichole'un hayatı beklenmedik bir şekilde değişti. Bu ilerleyici nörolojik bozukluk, Nichole'u uzun süredir tanımlayan canlı ruhunu gölgelemekle tehdit eden yeni bir dizi zorluk ortaya çıkardı. Ancak o, bu hastalığın kendisini tanımlamasına izin vermedi.

Umudun İfadesi Olarak Sanat:

Yolculuğunun en karanlık anlarında Nichole, sanat eserlerinde teselli ve güç buldu. Her fırça darbesiyle duygularını tuvale aktararak umut ve dayanıklılık yayan büyüleyici eserler yarattı. Sanatı, deneyimlerini aktarmak için güçlü bir araç haline geldi ve başkalarına kendi zorluklarıyla cesaretle yüzleşmeleri için ilham verdi.

Desteğin Gücü:

Nichole'un yolculuğu, ailesinin, arkadaşlarının ve Huntington hastalığı topluluğunun sarsılmaz desteği olmadan mümkün olamazdı. Onların kolektif gücü ve cesaretlendirmesi Nichole'u ileriye taşıdı ve ona mücadelesinde yalnız olmadığını hatırlattı. Birlikte bir sevgi, anlayış ve güçlendirme ağı oluşturdular.

Bir Mirası Şekillendirmek:

Nichole Huntington hastalığının zorluklarını aşmaya devam ederken, mirası şimdiden şekillenmeye başladı. Sanat eserleri aracılığıyla dünyada silinmez bir iz bırakıyor ve bize en zorlu koşulların ortasında bile güzellik ve gücün ortaya çıkabileceğini hatırlatıyor. Onun hikayesi başkalarına ilham kaynağı oluyor ve onları kendi yolculuklarını esneklik ve sarsılmaz bir kararlılıkla kucaklamaya teşvik ediyor.

Sonuç:

Nichole'un hikayesi, insan ruhunun zorlukların üstesinden gelme yeteneğinin bir kanıtıdır. Huntington hastalığıyla olan yolculuğu sadece kendi kararlılığını güçlendirmekle kalmamış, aynı zamanda çevresindeki sayısız kişinin hayatına da dokunmuştur. Nichole, sanatı ve sarsılmaz kararlılığı sayesinde, hikayesiyle karşılaşan herkesin kalbine ilham vermeye ve umudu ateşlemeye devam ediyor. Onun mirası, her zorluğun içinde olağanüstü bir dayanıklılık ve sarsılmaz bir güç potansiyeli yattığını hatırlatsın.

Keder Asla Bitmez... Ama Değişir

Dronma

Anneme, tanımadığım babasından (büyükbabam) geçen bir hastalık teşhisi konulduğunu öğrendiğim anda başa çıkma sürecim başladı. Bu, onlu yaşlarının sonundaki hiçbir çocuğun kolay kolay hazmedemeyeceği bir mesajdı. Verdiğim tepki şok, bilinmeyenden ve bunun getireceği sonuçlardan korkmanın bir bileşimiydi. Kız kardeşimin tepkisi de benzerdi ancak tepkilerimizi farklı şekilde ifade ettik. Bu, hayatımın sonraki birkaç on yılını anneme ve kız kardeşime bakarak tüketecek bir hastalıkla orta yaşlarda başa çıkmaya başlamamın başlangıcıydı.

Liseyi bitirirken, çalışırken ve üniversiteye başlarken anneme bakıcı olmak zorunda kaldım. Tek ebeveynli bir evde tüm zorluklarla birlikte büyürken çok sayıda sorumluluk ve görev üstlendim. Başa çıkma becerilerim, mesleki deneyim kazanırken bir yandan da okula devam etme arzum ve kararlılığımla kendini gösterdi. Zor gerçeklerle uğraşırken bant genişliğimin çoğunu bu tüketti. Hikaye benim için orta yaşlarda tekrar tekrar tekrarlandı ve devam edebilir...

Başa çıkma ilginç bir konu çünkü ancak yıllar süren bakım verme ve yas sürecinden sonra durup bu yolculuk hakkında düşünebiliyorum. Bununla birlikte, başa çıkma sürecine, duygularımıza yönelik çeşitli taleplerin ve "olmak" yerine "yapmak" için harcadığımız zamanın ortasında kaldıktan çok sonrasına kadar işlediğimizin farkında bile olmayabileceğimiz keder eşlik eder.

Bu bir sohbetin başlangıcıdır ve hikayenizi paylaşarak doğrudan veya dolaylı olarak etkilenebilecek diğer kişilerin geri bildirimlerini bekliyoruz. Bence başa çıkma, nihayetinde yaşam yolumuzun ve vahiylerimizin bir parçası olarak "kabul ettiğimiz" deneyim üzerinde düşünmekle başlar.

Stresi azaltmak, kişisel bakıma öncelik vermek ve ilhamı keşfetmek için hiçbir zaman geç değildir. Doğa ve alıntılarla başladım.

"Keder asla bitmez... Ama değişir. Bu bir geçiştir, kalınacak bir yer değil. Keder bir zayıflık belirtisi ya da inanç eksikliği değildir. Bu aşkın bedelidir. -YAZARI BILINMIYOR"

Zihnimin Kendi Kendini Çözmek İçin Dolaşmasına İzin Vermek

Tara

Muhtemelen bu blogu okuyan çoğu kişi gibi, Huntington hastalığının yarattığı karanlık gölgenin altında yaşadığımı hissettiğim pek çok gün oluyor. Bu gölgeyi üzerimde hissettiğimde, farklı aktiviteler yaparak onu kontrol altında tutmaya çalışıyorum, seçtiğim aktivite kendimi daha iyi hissetmek için ne kadar silkinme ihtiyacı hissettiğime bağlı.

Bazı günler tek ihtiyacım olan daha hızlı bir tempoydu, bu yüzden en sevdiğim Pink şarkılarından birini patlatır, birlikte şarkı söyler ve evin etrafında dans ederim - Blow Me One Last Kiss bunun için en sevdiklerimden biridir. Eskiden uzun mesafe koşucusuydum ve bu zihnimin gevşemesi için harika bir yoldu. Şimdi uzun yürüyüşler yapıyorum - müzik yok, sadece zihnimin kendi kendine çözülmesine izin veriyorum.

Boyama kitapları beynimde vites değiştirmek ve olumsuz düşüncelere odaklanmamı engellemek için iyi bir yol, YouTube'da 5 dakikalık bir komedi klibi izlemek de öyle. Saturday Night Live skeçlerini seviyorum, kahkaha atmak ve beni sakinleştirmek için mükemmel.

Ve bazen sadece konuşmaya ihtiyacım oluyor. Bu yüzden eski bir arkadaşımla görüntülü sohbet edeceğim. Ailemi, vefat edenleri ve HD ile mücadele edenleri tanıyan bir arkadaşımla. Kafamda olup bitenler hakkında konuşabiliyorum ve kendimi hiçbir şekilde yargılanmış hissetmiyorum çünkü ailemi tanıyorlar ve hepimizi önemsiyorlar.

Başa Çıkmanın Bir Yolu Olarak HD'yi Savunmak

Kathleen Langley

Geriye dönüp baktığımda, başa çıkma mekanizmalarım muhtemelen annemin bana babamın öldüğü hastalığın Huntington hastalığı olduğunu söylediği gün başladı. Ona başka bir bebek sahibi olmayı düşündüğümü söylemiştim. Bana bir şey söylemesi gerektiği için oturmamı istedi. O gün anneme göre, babamın tam olarak hangi hastalığa yakalandığını ya da öldüğünü bana söylememeye karar vermişlerdi çünkü zaten çocuklarım vardı ve bu konuda yapabileceğim hiçbir şey yokken beni gereksiz yere endişelendirmek istemiyorlardı. O dönemde test yapılamıyordu, dolayısıyla ben de onun gibi çocuklarım için endişelenecektim.
Annemle babamın çocuk sahibi olduğu dönemde, büyükannemin hastalığı ve ölümüyle ilgili ayrıntılar kabataslaktı; ben henüz bebekken gerçekleşen bu vefat hakkında bana ve kardeşlerime hiçbir şey söylenmemişti ve soru sormamamız için yetiştirilmiştik ve meraklı bir çocuk olmama rağmen, hastalanmadan önce iyi bir terzi olduğundan başka bir şey bilmiyordum. Daha fazlasını okuyun...

tr_TRTurkish